Ledaig 10yo Golden Duck | Z innej beczki .com

Dziś kolejna whisky z dawno minionego, ale cenionego zestawu złotych kaczek i znów bardzo lubiana destylarnia jaką jest Tobermory, a konkretnie jej torfowa wersja. Zapraszam na degustację Ledaig 2001 Golden Duck!

–

O samej Tobermory zdarzyło nam się już napisać TU, TU i TU. O Ledaigu jeszcze nie było nic.

Legaid (wymowa: 'Letch-ick’) to jest torfowa whisky z destylarni Tobermory. Destylarnia produkuje przez pół roku nietorfową Tobermory i przez pół roku torfową Ledaig. Samo Ledaig oznacza tyle to bezpieczna przystań. Jęczmień do produkcji Ledaig jest torfowany do poziomu 30-40 PPM.

–

O historii mało znanej serii Golden Duck coś napomknął Aleksander przy okazji artykułu o Clynelish 1997 Golden Duck. Serię Golden Duck zabutelkowało ACEO ltd na zlecenie polskiego dystrybutora napojów spirytusowych Biapol Sp z o.o. Było to jeszcze zanim ACEO kupiło Murraya McDavida i w zasadzie dla szarego konsumenta detalicznego było wtedy nieznane. Z tego, co chyba pamiętam, to nawet ACEO było z tymi butelkami na POLAGRA 2012. Koniec końców to, co zostało z tej serii zostało zakupione przez Singlemalt.pl. Clynelish 1997 jest w Singlemalt w dalszym ciągu do kupienia (polecamy!), ale Glen Garioch i Ledaig rozeszły się już dawno temu. Mieliśmy sposobność wszystkie te butelki próbować już kilka razy wcześniej, ale jakoś Ledaiga nigdy nie kupiliśmy (i w sumie nie wiem dlaczego). Ostatnie pół butelki z baru nabyłem podczas likwidacji służewieckiego Fortu Whisky. Pewnie była to ostatnia butelka tego Ledaiga (nie licząc tego co załoga Singlemalt.pl ma prywatnie zachomikowne, ale to chyba do sprzedaży nie trafi).

–

Ledaig 2001, 10yo Golden Duck, 46%

WHISKYBASE

Nos: Przyjemnie złożony i zrównoważony. Delikatny i subtelny torf, ceglana wilgotna piwnica, ale zaraz też i motywy morskie, bardzo czyste i świeże. Aromat mocno refillowy, wcale nie gruby, ale z każdy kolejnym podejściem się zmienia. Nafta, ale zaraz nuty świeże, cytrusy, sorbety. Dalej noty bourbonowe, ciastka, babka z lukrem, woda z miodem, sianko, łąka, ususzone kwiaty. W tle trochę ziół, jakiegoś kwiecia.

Smak: podobnie jak smaku, profil, czysty, smukły, ale bardzo wyraźny, ostro zarysowany i niczego mu nie brakuje. słód, syrop cukrowy, sorbety, lemon curd, zesty, musujące oranżady, imbir. Torf dobrze zgrany, nie za mocny nie za słaby, suchy, wyraźny, ale nie męczy i nie bije po języku. Dalej zioła, rozmaryn, estragon, ale też i jakaś lawenda, macierzanka. Z czasem wychodzi solidna słodowa podbudowa, herbatniki, batony muesli, miód pomarańczowy. Świetnie się to pije, biorę dolewkę. z miarę picia nuty słodowe i bourbonowe się wzmagają. Marcepan, wanilia, cream soda, biały turrón (taki hiszpański deser nugatowy, coś jak nasz blok czekoladowy), biała czekolada studencka, delikatny karmel.

Finisz: słód, wanilia, zesty cytrusowe, odrobinka torfu

Wnioski: świetna niepozorna whisky. Nic bardzo spektakularnego się tutaj nie dzieje, ale whisky potrafi się ładnie rozwinąć i jest niesamowicie pijalna. Wszystko to co prawda jest w ramach jednej wąskiej palety smaków, ale i tak jest fajne. można sobie przyjemnie posączyć dłużej i nawet wychylić całą butle, ale można też się w niej zanurzyć i coś podegustować. Dobra pozycja.