Z innej beczki .com

I znów nasz Wielki Test Blended Whisky. Tym razem trzecia i ostatnia część eliminacji. Dziś poznamy ostateczny skład Grande Finale naszego Wielkiego Testu. Zapraszam!

Tych, którzy nie śledzili naszego testu od początku zapraszam do zapoznania się z poprzednimi częściami:

• Wielki Test Blended Whisky cz.1
• Wielki Test Blended Whisky cz.2

Zasady pozostają niezmienione w stosunku do tego co zostało nakreślone w pierwszej części. Testujemy whisky w ciemno, przyznajemy oceny w skali 0-3 z odstępami dziesiętnymi i wyciągamy średnią ze wszystkich uczestników. Tym razem jednak do finału trafiają tylko dwie whisky, bo flaszek tylko siedem i w zasadzie to już same „ogryzki”.

Wielki Test Blended Whisky cz.3:

• Grand McNish
  
• VAT 69
  
• William Lawson’s
  
• Whyte&Mackay
  
• Label 5
  
• William Peel
  
• Lauder’s

 

I tak jak ostatnio, mimo, że whisky były testowane w ciemno, to ja od razu przy każdej napiszę jej nazwę, żeby się wygodniej czytało.

Notki smakowe też są „uśrednione” ze wszystkich kart ocen uczestników.

 

Whisky nr 1 – VAT69

WHISKYBASE

Nos: Raczej nie przeszkadza; Owocowy profil, świeży i orzeźwiający; Słodka, lekka wanilia, gruszki, jabłka, obierki z jabłek, aromaty świeżego destylatu/spirytusu. Z wodą bardziej gładko.

Smak: Z początku słodki, dość pełny i gładki; karmel, waniliny, orzechy, łupiny; pod koniec pikantny i lekko palący.

Finisz: zbożowy, słodkawy, pikantny i lekko alkoholowy.

Wnioski: whisky przyjemna; plusy przeważają nad minusami; generyczna, owocowo-zbożona, choć z ze sporą pikantnością i alkoholem.

Średnia Ocena: 1,40/3

 –

Whisky nr 2 – Lauder’s

WHISKYBASE

Nos: Lekko słodkawy; jak bezpłciowy blend; karton, skarpety, kurz, paździerze, surowe drewno, wycieraczka, ziarno, pieprz,

Smak: na początku słodkawy; gryzący, grzejący, obrzydliwy; stare beczki, gorzkie drewno, kora, żużel, żeliwo, rzygi, szmata, alkohol

Finisz: gorzki, łodygowy, gryzący i alkoholowy

Wnioski: nieprzyjemna, śmierdzi, gorzka, alkoholowa, absolutna abominacja, ostra, alkoholowa, rzygawa.

Średnia Ocena: 0,76/3

 –

Whisky nr 3 – William Lawson’s

WHISKYBASE

Nos: świeży, słodkawy, wanilia, krem, owoce, w miarę pełna

Smak: Już nie tak fajnie, nijako: cierpko, ostro, grzejąco, alkoholowo, ślad owocu i słodyczy; ujdzie

Finisz: nie leży dobrze; ostrawy, palący, ziarnisty, suchy, papierowy

Wnioski: dobry zapach, gorsze smak i finisz; nijaka, przeciętna i nienajgorsza w swojej przeciętności

Średnia Ocena: 1,1/3

 –

Whisky nr 4 – William Peel

WHISKYBASE

Nos: owocowy, zielone jabłko, mięta, pestki, cytrusy, egzotyczne owoce, słodycz.

Smak: słodkawy, gryzie, opalone drewno, szmata, paździerze, tektura, płyty wiórowe, kartony, ziarno.

Finisz: gorzki, gryzący, suchy, nijaki

Wnioski: zapach obiecujący, smak i finisz bardzo słabe, papierowo, kartonowo-ziarniste i niedobrze.

Średnia Ocen: 0,9/3

 –

Whisky nr 5 – Whyte&Mackay

WHISKYBASE

Nos: słodki, trochę kwaskowy, owocowy, przyjemny; suszone owoce, czerwone owoce, owoce leśne; cukierki pudrowe, wanilia,

Smak: słodycz, przypalony karmel, susz owocowy, morele, dym, popiół, przypalone drewno, kominek; czekolada, kakao, slód

Finisz: słodki, palony karmel, bakalie, susz owocowy, kakao, trochę żeliwo i dym

Wnioski: najlepsza do tej pory. dobra, owocowa, głęboka

Średnia Ocen:  1,67/3

 –

Whisky nr 6 – Grand McNish

WHISKYBASE

Nos: nijaki, lekko słodki i landrynkowy, kurz z wanilią; mdły, rzygowy, krople żołądkowe, mentol, igły sosnowe; karmel; suche drewno i ziarno

Smak: słodkawy, zgagowy; znów krople żołądkowe, kwas żołądkowy; ostre, pikantne, jałowe drewno, tektura, trociny; gdzieś w tle nuty słodowe, ciastowe

Finisz: na szczęście nikły, kwaśny, rzygowy, alkoholowy, grzejący

Wnioski: Paździoch!; ( innym szkoda było napisać tutaj cokolwiek, bo faktycznie było słabo, rzygowo-żołądkowo)

Średnia Ocen: 0,81/3

 –

Whisky nr 7 – Label 5

WHISKYBASE

Nos: Obierki, jabłuszko, owocki, dość świeża; słodko; wanilia, karton, mineralność

Smak: słodkawy, słodkie drewno wanilia, landrynki; znów ta mineralność, gips, gruz, zaprawa, gorycz

Finisz: w miarę, trochę rozgrzewający, lekko pikantny

Wnioski: niezła, nie odrzuca, ale dziwne aromaty mineralno-gipsowe, które wyczuli wszyscy.

Średnia Ocen: 0,95/10

 –

W międzyczasie, w losowych momentach, zostały polane jeszcze VAT69 i Whyte&Mackay, aby upewnić się, że na pewno zasługują na zwycięstwo w tej części. Ich oceny za drugim razem były ciut niższe, ale dalej przed resztą stawki.

 –

Wyniki:

1. miejsce  –  Średnia: 1,67/3 – Whyte&Mackay
2. miejsce  –  Średnia: 1,40/3 – VAT69
3. miejsce  –  Średnia: 1,1/3 – William Lawson
4. miejsce  – Średnia: 0,95/3 – Label 5
5. miejsce  – Średnia: 0,9/3 – William Peel
6. miejsce  – Średnia: 0,81/3 – Grand McNish
7. miejsce  – Średnia: 0,76/3 – Lauders

Nie dało się ukryć, że ta część testu była zorganizowana w zasadzie dla jednej whisky. Dlatego po odsłonięciu wszystkim spadł kamień z serca, że ta wyraźnie dobra whisky to jednak Whyte&Mackay 🙂 W Ocenie mojej i Aleksandra Whyte&Mackay była wyraźnie lepsza od reszty stawki (obaj 1,9/3). Nie ma co ukrywać, że jest to nadal dobry blend z wyczuwalnymi nutami sherry, choć wydaję mi się, że facelift i zmiana nazwy na triple matured z W&M Special przyniosły zmniejszenie wpływu sherry. Niemniej jest to pewne zwycięstwo w grupie eliminacyjnej.

Niejako na plecach W&M do finału dostał się VAT69. Przez wiele osób osób postrzegany jako blend dolnopółkowy, jednak jest to marka z dużą tradycją i jakimś tam przywiązaniem do jakości. Po prostu marketing nie tak mocny. Ja w artykule „Polecane whisky na różnych poziomach cenowych” już jakiś czas temu twierdziłem, że z tych najtańszych, to VAT69 nadaje się do picia. Ślepy test potwierdził.

Na podium, ale bez promocji do finału William Lawson’s, whisky OK, ale bez szaleństw. Poniżej progu 1/3 uplasowała się Label 5, whisky też OK, ale już z dziwnymi nutami „budowlanymi”. Potem to już kolejno whisky słabe i jeszcze gorsze, o profilu generycznym, z wadami, alkoholowe i gorzkie.

 

Wnioski do eliminacji:

Poniższej listy nie należy brać za finalne wyniki, bo jednak poziom w grupach był różny! Ocena, mimo wszelkich starań, zawsze będzie relatywna (tzn. skala ocen jest bardziej porządkowa niż interwałowa czy ilorazowa)

1.  Johnnie Walker Red Label – 2,4/3
2. Jameson – 1,87/3
3. Bushmills White Label – 1,71/3
4. Whyte&Mackay -1,67/3
5. Teachers Highland Cream – 1,47/3
6. Bell’s – 1,45/3
7. VAT69- 1,40/3
8. Ballantine’s Finest- 1,36/3
9. Grant’s Family Reserve – 1,31/3
10.  William Lawson’s – 1,1/3
11. Tullamore Dew – 0,98/3
12. Label 5 – 0,95/3
13. Black&White – 0,94/3
14. Scottish leader – 0,92/3
15. William Peel – 0,9/3
16. Hankey Bannister – 0,84/3
17. Old Smuggler – 0.84/3
18. Grand McNish -0,81/3
19. Lauder’s – 0,76/3
20. Passport – 0,71/3
21. Dewars White label – 0,52/3
22. Famous Grouse – 0,5/3

Co nam na razie mówi Wielki Test Blended Whisky? Ewidentnie razi zawyżona ocena dla JWRL. No cóż, ta whisky nam smakowała w cz. 1, choć wszyscy ją zapamiętali jako synonim berbeluchy.  Myślę, że w finale jej wynik będzie skorygowany w dół. Dalej mamy bardzo ciasny peleton i tutaj w zasadzie zaskoczeń nie ma. Mogą dziwić wysokie miejsca Bell’s i VAT69, ale są tą whisky gładkie, nieinwazyjne i niewadliwe. Trochę niskie oceny dla Ballantine’s i Grant’s. W przypadku Ballantines jest to zbalansowana i równa kompozycja, która niczym specjalnym się jednak nie wyróżnia. W przypadku Grant’s to, kurde, nie wiem czemu tak nisko, bo jest to niezła whisky.  Nad progiem 1 pkt jeszcze William Lawson’s, który był po prostu OK. Poniżej 1 pkt już whisky, w których były mniejsze lub większe ewidentne wady.  Na początek weźmy takie mało przeszkadzające, jak charakter świeżego słodowego „new make” w Tullamore Dew, specyficzna mineralność Label 5. Potem są zmęczone, gorzkie i wyssane beczki w całej grupie nijakich, generycznych średniaków (B&W, Leader, Peel, Bannister, Szmugler). Potem już klimaty żołądkowo-rzygowe i rzeczy po prostu obrzydliwe. Tutaj mogą razić niskie oceny Dewar’s i Famous Grouse. Może to być spowodowane tym, że po prostu cz. 1 była najmocniej obsadzona. Moim zdaniem Dewar’s się odrobinę bronił, ale tylko na tyle, by co najwyżej zasilić przedział średniaków. Famous Grouse to już z kolei whisky słaba, ale z innych powodów. Była bardzo zbożowa, chemiczna, patykowa i alkoholowa ( czyli, nie rzygi, ale combo tych mniej kardynalnych wad).

Założenia skali przyjętej na początku testu się sprawdziły. 2 pkt to już blend bardzo dobry, natomiast 1 pkt to jest wyraźna granica pomiędzy whisky niezłymi, a złymi. Jest kilka pozycji, które pukają w sufit od spodu, ale to jednak za mało.

 

To Jednak jeszcze nie koniec i przed nami czwarta część eliminacji do wielkiego finału. Dlatego też nie możemy być pewni ostatecznego jego składu. Swojego miejsca mogą być pewni zwycięzcy grup i (raczej) drugie miejsca. O ostatecznym składzie finału będzie jednak decydować średnia i pozycja na powyższej liście.

W czwartej części zobaczycie aż 9 whisky, co daje nam prawie okrągłą liczbę 31 przetestowanych blendów. Z tego dobrze by było wybrać 10-11 do finału.

 

PS. Nie wzięliśmy  za to pieniędzy od Diageo, William Grant & Sons, Pernod Ricard, CEDC, PiS ani masonów. Darujcie sobie tego typu komentarze 😉

 

Zapraszamy na czwartą, ostatnią przed finałem, część eliminacji wielkiego testu blendów.